Afgelopen woensdag was het dan zover: we mochten laten zien dat we ook konden tafeltennissen met de hand die we anders alleen gebruiken om ons achterhoofd mee te krabben.

Eerst ontdekten we hoe moeilijk dit was, maar gelukkig bleek al snel dat ook de tegenstanders er moeite mee hadden. Geen vervelende effecten of andere kinderachtige trucjes, geen rare services, geen keiharde ballen die je om de oren vlogen. Iedereen moest gewoon keihard werken om die bal over het net te krijgen. Het gevolg was dat er aan beide kanten van de tafels veel punten gescoord werden. Ook door spelers waarvan je het dus niet zou verwachten. Al deden de tegenstanders extra hun best, het haalde niet veel uit. Het bleef gelijk op gaan.

Dit vonden de deelnemers zó leuk, dat ze na afloop van een partij nauwelijks konden wachten tot het volgende potje begon, ook al had de organisatie gezegd dat er een paar minuten pauze zou zijn. Verder wilden ze. Met grote stappen richting de nul punten, waar ze anders altijd zo bang voor waren.

Hoewel iedereen zijn score voor de anderen verborgen wilde houden werd het niveau van sommige tegenstanders na een aantal partijen anders dan daarvoor. Misschien omdat ik sneller aan deze manier van spelen gewend raakte dan zij? Of was er iets anders aan de hand? Probeerden ze soms expres van mij te verliezen? Daar ging ik dus niet aan meewerken.

Aan het eind van de 7e ronde begon André opeens te juichen. Het was hem gelukt om van 19 op nul punten te komen. Daar baalden we vreselijk van.

We besloten om verder te gaan zonder André. Toen kwamen we erachter hoe moeilijk het is om precies op nul uit te komen. Het lukte niemand. Na enig overleg besloten we om nog precies 3 minuten verder te spelen. Wie daarna het dichtst bij de nul zou staan die mocht zich óók winnaar noemen.

Het is bijna niet te geloven, maar toen na 3 minuten de wekker afging staken drie spelers de handen in de lucht. Zij waren precies op nul uitgekomen. Dit waren Karel, Mees en Maurits, dus ook zij mochten een prijs in ontvangst nemen. Wat Bert Moesbergen scoorde daar zullen we het maar niet over hebben.

Er was eigenlijk maar één kleine onvolkomenheid in dit systeem. Door het oneven aantal spelers hadden sommigen op het eind een wedstrijd minder gespeeld dan de anderen. Maar toch waren ook zij in de laatste ronde dicht bij nul gekomen en één van hen zelfs precies op dat aantal.

Volgend seizoen komt er vast wel weer een gelegenheid om mee te doen aan deze ontspannende manier van tafeltennissen.